Yaşlı Adam Teknoloji ‘ye Bağırıyor

Teknolojinin hayatımı kötüleştirdiği 13 yol

Bunun hakkında yazıyor olmamız, teknolojiden sizin kadar rahatsız olmadığım anlamına gelmiyor. Teknoloji hayatımı sayısız şekilde iyileştirdi, ancak beni hala rahatsız eden bir sürü şey var. Günlerce devam edebilirim, ancak burada teknolojinin hayatımı kötüleştirdiğini düşündüğüm başlıca yolları paylaşacağım.

Sosyal medyanın gençliği nasıl yozlaştırdığı veya yapay zekanın hepimizin yerini alıp alamayacağı konusunda çok ciddi olmayacağım. Bu sadece benim kendi teknoloji şikayetlerimden bazılarına dair basit bir bakış. Bazılarına katılabilirsiniz, bazılarının tamamen yanlış olduğunu düşünebilirsiniz ve muhtemelen kendinize ait birçok şikayetiniz olacaktır. Yorumlar bölümü bunun için var. İnternette çok fazla eleştiri alma riskine rağmen, popüler bir tanesiyle başlayacağım.

Hayır, bir hesaba ihtiyacım yok

Belirli şeyler için neden bir hesaba ihtiyacım olduğunu anlıyorum . Örneğin, bankamın hangi paranın (veya borcun) bana ait olduğunu bilmesi gerekiyor. Ancak her şey için bir hesaba ihtiyacımız yok. Verilerimi toplamak isteyebilirsiniz ve bu konuda bir tartışma yapabiliriz, ancak özellikle çevrimiçi bir şey satın alıyorsam, hizmetinizde bir hesaba ihtiyacım yok. Bunu zorunlu hale getirmeyin. Bir havaalanında Wi-Fi kullanmak veya saç kesimi rezervasyonu yapmak için bir hesap oluşturmam gerekmemeli.

Ve bir hesaba ihtiyacım yoksa, sadece bir şeyi halletmek için senin hatalı uygulamanı indirmeme kesinlikle gerek yok. Telefonum zaten yeterince şişkin, teşekkür ederim.

Daha az şans konuşması yapıyorum

Telefonlar ve diğer teknolojiler beni gerçek hayattaki insanlarla birden fazla şekilde daha anti-sosyal yapıyor. Bir kafede kahve siparişi beklemek gibi geçici bir sosyal ortamda yabancıların yanındaysam, ya ben telefon ekranıma bakıyor olacağım ya da onlar. Muhtemelen ikisi de. Başkalarıyla etkileşime girmemeyi tercih etmekte yanlış bir şey yok, ancak insanlarla kısa ve beklenmedik bir sohbet yakalamak, elimizden kaçırdığımız hayatın zevklerinden biri gibi görünüyor. Kısa asansör yolculuğunda arada sırada birkaç nezaket alışverişinde bulunsaydık, binamızda daha komşuluk ruhuna sahip olacağımızdan eminim.

Yabancılarla rastgele sohbetler de değil bunlar. Cep telefonu öncesi dönemde ebeveynlerimden birini aradığımda, genellikle sabit telefonu açtığında diğeriyle biraz sohbet ederdim. Akıllı telefonlar tam olarak ihtiyacınız olan kişiye ulaşmanızı kolaylaştırdı, ancak o ekstra küçük sohbetler artık tesadüfen olmuyor.

Düşüncelerim arka planda kalıyor

Bu sadece ben olabilirim ama yakın zamanda bir gerçeği fark ettim. Podcast’leri seviyorum ve zamanımı doldurmam gerektiğinde onları dinliyorum. Uzun bir araba yolculuğunu veya bulaşık yıkamayı daha eğlenceli hale getiriyorlar ve bu sıradan anlarda spor, siyaset veya gerçek suçlarla ilgilenebiliyorum.

Gerçekten hiç düşünmediğim şey, duştayken veya koşarken birçok insanın en iyi fikirlerinin aklına geldiği zamanlardır. Hayat meseleleri hakkında sonuçlara varabilir veya yeni işinizi nasıl başlatacağınıza karar verebilirsiniz. Ama ben öyle yapmadım – düşüncelerimi başkalarının düşünceleriyle değiştirdim. Eğlence için düşünmeyi feda ettim ve beynim ihmal edildi. Kulaklıkları çıkardığımda ve düşündüğümde, bunun kötü bir şey olabileceği gibi görünüyor.

Bana krikomu geri ver

Amiral gemisi telefonların kulaklık girişinden kurtulması, eminim fark ettiğiniz bu eğilimin sadece bir örneğidir. Sevdiğimiz bir özelliği kaybediyoruz ve bunun hakkında homurdanmamamız bekleniyor.

Mesele şu ki, şirket tarafından her zaman resmi bir sebep ve ardından gerçekten doğru olduğundan şüphelendiğiniz daha sinsi bir ticari sebep olacaktır. Kulaklık girişinin kesilmesinin telefonu suya ve toza daha dayanıklı hale getirdiği söyleniyor, ancak hey, her zaman markanın 200 dolarlık Bluetooth kulaklıklarını satın alabilirsiniz. Ve microSD yuvası eklenmeyerek yerden tasarruf edilmişse endişelenmeyin; daha fazla depolama alanı istiyorsanız daha pahalı modele yükseltin.

Bu fenomen akıllı telefonlarla sınırlı değil, ancak sektörde kesinlikle çok belirgin. O zamanlar Samsung Galaxy S5’imde en çok sevdiğim şey, arkadan kaydırıp pili değiştirebilmenizdi. Birkaç yedek pili vardı ve 30 saniyede sıfırdan %100’e dönmek muhteşemdi. Bu özellik bir sonraki nesilde rafa kaldırıldı ve teknolojinin hayatımı neden daha da kötüleştirdiğini anlayamadım.

Oyun oynamak yalnız bir uğraş olmalı

Bu da biraz eleştiri almama sebep olan bir şey olabilir, ancak oyun oynamayı her zaman kendi başıma yaptığım çevrimdışı bir uğraş olarak düşündüm. Elbette, bu herkes için kişisel bir şey, ancak oyun sektörünün günümüzde tamamen çevrimiçi oyunlara takıntılı olması beni rahatsız ediyor. Hala çok sayıda tek oyunculu oyun var, ancak on yıl öncesine göre çok daha az ve giderek daha nadir hale geliyorlar.

Elbette, hayranların istediği buysa oyununuza bir çevrimiçi unsur ekleyin. Bana sadece bunu tek başıma huzur içinde yapma seçeneğini verin.

Güvenlik konusunda güvensizim

Her zaman hackleneceğimden, kimlik avına maruz kalacağımdan veya bir şekilde dijital olarak kandırılacağımdan endişe ediyorum . Ve bu, bir siber güvenlik mühendisinin uyanıklığını göstermediğiniz takdirde, suçlama parmağının kısmen size doğrultulabileceği gerçeğiyle daha da karmaşıklaşıyor. Her zaman böyle değildi. Paranızı bankada tutuyorsanız ve çalınırsa, eskiden bankanın hatası olurdu. Şimdi, siber ortamda çalınırsa, bu benim hatam.

Teknolojinin hayatı daha kötü hale getirdiği bu listedeki birçok şey gibi, bunun da açıkça bir takas olduğu görülüyor. Dijital bankacılığın, mobil bağlantının vb. faydalarını seviyorum. 40 farklı şifreyi takip etmemem ve güvenlik için sürekli olarak değiştirmem gerekmediğini söylemiyorum, ancak bundan hoşlanmam gerektiği anlamına gelmiyor.

Ayrıca verilerinizi veya finansal bilgilerinizi sağladığınız her hizmeti izlemeniz gerekir. Bu hafta neyin hacklendiğini, gelecek ay hangisinin çökeceğini veya hangi megaloman milyarderin devralıp onu mahvedeceğini asla bilemezsiniz.

Bu arada, çevrimiçi gizlilik hakkında da aynı şeyleri söyleyebilirsiniz. Ancak bu beni aynı şekilde geceleri uyanık tutmuyor. Ayrıntılarımın orada olmasını istemiyorum, ancak beni bir şekilde kandırmak veya dolandırmak için kullanılmadıkları sürece, zihinsel olarak dağılmaya başlamadan buna ayırabileceğim endişe miktarı sınırlıdır. Teknolojik hayatınızda sizin için daha büyük bir endişeyse, sizi suçlayamam.

Uygulamalar çok fazla erişim istiyor

Uygulamalar izin isteme konusunda gerçekten şanslarını zorluyor gibi görünüyor . Örneğin, çoğu coğrafi olarak hiçbir şeyle ilgileri olmasa bile konumumu bilmekle fazlasıyla ilgileniyor gibi görünüyor. Nerede olduğumu bilip bilmediklerini nadiren umursarım ama yine de bilmeleri gerektiği önerisine sinirlenme hakkımı saklı tutuyorum.

Hayır, el feneri uygulaması, kişilerime erişemezsin. Önümdeki zemini aydınlatabilirsin. Başka bir şey senin görev alanının dışında.

Odaklanma yeteneğim azalıyor

Önemli bir iş yapmak üzereyken, aniden anne babanızdan gelen bir WhatsApp mesajına hala cevap vermediğinizi fark ediyorsunuz. Cevap verdiğiniz anda, takımınızın gol attığını bildiren bir son dakika bildirimi alıyorsunuz. Ah, ve günlük dil dersinizi çalışmak için geç kalmışsınız. Amazon siparişimle ilgili bu e-posta nedir? Elon az önce X’te hangi çılgın şeyi söyledi? Bu önemli mi? Bunlardan herhangi biri önemli mi? Yine ne yapıyordum?

Her uygulama dikkatimi çekmek için yarışıyor, her hizmet bir kez kullandığımda beni meşgul tutmak için çabalıyor ve her zamankinden daha fazla sayıdalar. Her bildirim kendi başına büyük bir sorun gibi hissettirmiyor, çünkü hızlıca kaydırıp silebilirsiniz, ancak birikip odaklanmayı çok zorlaştırabilirler. Akşamları beni biraz daha geç saatlere kadar uyanık tutabilir, uyku düzenimi etkileyebilir. Genel olarak, tam olarak farkına varmadan dijital olarak biraz bunalmış hissedebiliyorum.

Abonelik modelinize sadık kalın

Büyük şirketlerin çıplak nakit kapmacasının daha belirgin birkaç örneği, giderek daha fazla ürün için abonelik modeline geçmektir. Yazılım olduğunda yeterince kötüdür, ancak giderek fiziksel ürünlere de bağlanıyor. Bir zamanlar basit bir işlem olan şey, devam eden bir finansal taahhüde dönüştü.

Bi durun!!! Bana sadece ürününüz için ne kadar istediğinizi söyleyin, ben de satın almak isteyip istemediğime karar vereyim. Ama istediğiniz fiyatı ödersem, sonsuza dek benim olur.

Dijital bir kopya istemiyorum

Yakın zamanda bir mağazaya gittim ve ödeme yaparken bana “Fiş için bir e-posta adresi alabilir miyim?” diye soruldu. İçgüdüsel tepkim “Hayır, alamazsın. Bir yağmurluk alıyorum, bültene abone olmuyorum.” demek oldu. Ama almadım. Kısmen fişe ihtiyacım olabileceğini düşündüğüm için ama esas olarak işini yapan birine karşı hilekar biri olarak görünmekten korktuğum için. Fişimi aldım ve ardından düzenli olarak bir dizi pazarlama e-postası aldım.

Bu, hem e-posta hem de telefon numarası isteklerini içerebilen, hayatımızda artan ve can sıkıcı bir teknoloji trendidir. Çevreye duyarlı bir kişi olarak, makbuz basmayarak kağıt tasarrufu yapmanın bir yolu olarak sunulsaydı, bunu destekleyebilirdim. Ancak, bu senaryoda perakendecilere verebileceğim tek küçük kredi, bunun ana hedef olduğunu iddia etmeye nadiren teşebbüs etmeleridir. Hem siz hem de kasiyer, posta listesine eklendiğinizi biliyorsunuz.

Menüleri özlüyorum

Bu, bir başka niş teknoloji hayatı şikayeti ve belki de sadece ben olabilirim, ancak bir kafede veya restoranda bana menü verilmesi yerine bir QR kodunu taramak zorunda olmam hoşuma gitmiyor . Dijital fişler hakkındaki şikayetimden sonra, yağmur ormanından nefret ettiğimi düşünebilirsiniz. QR kod yaklaşımının kağıttan da tasarruf sağladığını ve işletmenin menüyü çok daha kolay güncellemesini sağladığını biliyorum, bu yüzden bu önlemi almak istemelerinden dolayı onları suçlayamam.

Yine de, restoran deneyiminin bir parçasının kaybolduğu hissi var. İyi tasarlanmış bir menü verilmesi, dışarıda yemek yemenin giderek daha pahalı hale geldiği bir zamanda gelen heyecanın ayrılmaz bir parçasıdır. Pratik anlamda da her zaman sorunsuz bir seyir olmaz. Binada cep telefonu sinyali zayıf olabilir, bu da Wi-Fi şifresini istemeniz gerektiği anlamına gelir. Bazı yerler sizi çevrimiçi bir menüye bile yönlendirmez, bunun yerine büyük bir PDF indirmenizi gerektirir. Ve “menümüz Instagram profilimizde” demeye başlamayalım.

Temel beceriler bedenimi terk ediyor

Apple Haritalar

Tüm bu sızlanmalara rağmen, genel olarak teknolojinin hayatımı daha kolay hale getirmesini seviyorum. Ancak, kendim yapmak yerine telefonuma verdiğim her görevde, ne kadar küçük olursa olsun, bir becerimi kaybetmeye başlıyorum. Sonra da cihazıma hızla bağımlı hale geliyorum. Google Haritalar’ın beni her yere yönlendirmesiyle çevremi anlama yeteneğim veya yazma becerilerimin bozulması olabilir. Eskiden daha doğru bir daktilocuydum, ancak artık otomatik olarak düzeltilen bir sonuç elde etmek için yazmak istediğiniz kelimenin etrafına birkaç tuşa belirsiz bir şekilde basabilirsiniz.

Kıyamet gibi bir olay elektronik cihazlarımı bozarsa neredeyse işe yaramaz hale gelirim. Tek olmayacağımı bilmek pek de rahatlatıcı değil.

Müşteri hizmetleri berbat

Bu, en uzun süredir devam eden ve en yaygın teknoloji canavarı olabilir. Yapay zeka ve çevrimiçi sohbet robotlarının ortaya çıkmasından çok önce, şirketler müşteri hizmetleri temsilcilerini otomatik menüler ve kayıtlı talimatlarla değiştiriyordu. Bu sistemlerin ve daha karmaşık haleflerinin ne kadar çileden çıkarıcı olabileceği hakkında kitaplar yazılabilir — milyonlarca inceleme ve blog kesinlikle öyleydi.

Otomasyonun gerçek kullanım durumunu inkar etmiyorum. Sorgunuzun doğru yere yönlendirildiğinden emin olmanıza yardımcı olabilir. Müşterilerinizin %80’i aynı kolayca cevaplanabilen soruyla arıyorsa, kayıtlı bir mesaj iyi bir çözüm olabilir.

Bu sistemlerin ne kadar çıldırtıcı olabileceği hakkında kitaplar yazılabilir.

Ancak sistemlerin sıklıkla bu şekilde devreye girmediğini biliyoruz. Şirketlerin müşterileriyle konuşmaktan tamamen kaçınmak istemesi veya en azından insan temsilcilerinin ücretlerini ödemek istememesi normal görünebilir. Bunun, çok düşük marjlara sahip büyüyen bir şirket için anlaşılabilir olduğunu iddia edebilirsiniz ancak hissedarları memnun etmek için tüm masrafları kesen çok uluslu bir şirket için affedilemez.

Tren istasyonlarındaki bilet gişelerinin kapanması veya çevrimiçi bilet kuyruklarının çılgınlığı gibi konuların teknoloji sayesinde hayatı daha da kötüleştirdiğini anlatmaya devam edebilirim, ancak siz ne demek istediğimi anladınız. Şunu söylemek yeterli, eğer önümüzdeki sonbahar konser için TESTAMENT koltuklarını almak üzere Passo akınına katılmayı planlıyorsanız, bu konuda bol şans.